"Ανύπαρκτο", ακόμα και για τους ειδικούς ως πριν από εκατόν είκοσι χρόνια, το Βυζαντινό Θέατρο παραμένει σχεδόν άγνωστο στο πλατύ κοινό. Ωστόσο, οι έρευνες του τελευταίου αιώνα έχουν αποδείξει πως οι Βυζαντινοί κάθε άλλο παρά "αθεάτριστοι" μπορεί να θεωρηθούν - αντίθετα, ήταν "φιλοθεάμονες πάντων των άλλων ανθρώπων", κατά τις μαρτυρίες της εποχής. Το βιβλίο τούτο συγκεντρώνει τα στοιχεία που βοηθούν να αναπλάσουμε, όσο γίνεται, τη βυζαντινή θεατρική δραστηριότητα - συχνά, με απροσδόκητους (και υπεράνω υποψίας) πληροφοριοδότες τους ασπονδότερους πολεμίους του λαϊκού θεάτρου, τους Πατέρες της Εκκλησίας. Άλλωστε, και η τελευταία δεν δίστασε να πλουτίσει τη λειτουργία της με θεατροειδή δρώμενα. Ερευνώνται, επίσης, οι λόγοι -ιστορικοί, πολιτικο-κοινωνικοί, πολιτισμικοί- που εμπόδισαν τους Βυζαντινούς να δώσουν σκηνικά δημιουργήματα, ανάλογα με άλλες εκφάνσεις της τέχνης τους. Έτσι ή αλλιώς, το θέατρο αποτελεί μιαν απ\' τις ελάσσονες, βέβαια, αλλά όχι αμελητέες πτυχές του πολιτισμού της περίλαμπρης εκείνης, και τόσο αντιφατικής, περιόδου της Ιστορίας - και της ιστορίας μας.